Powoli zaczynam być zadowoloną z życia kobietą... O ile z facetami mi się nie układa i chyba już przywykłam do tego, o tyle w życiu zawodowym (jeśli można tak powiedzieć) zaczynam widzieć światełko w tunelu i jakieś perspektywy na przyszłość.
Latam. Podobno dobrze i podobno się do tego nadaję. Więc prę na przód nieoglądając się za siebie. Choć czasami lusterko wsteczne pokazuje urywki z przeszłości, które bolą, ale wtedy podnoszę je do góry i udaję, że nie widzę.
Kocham to, co robię. Dobrze mi z tym. Chcę to robić dalej. Nawet kredyt na 20 tysi wzięty, żebym mogła to robić przestał przerażać. Bo widzę sens. Zaczęłam go dostrzegać.

Tylko czasem brakuje kogoś kto przytuli w ciężkiej chwili i powie 'hej mała, nie smuć się'. Ale twarda sie ostatnio zrobiłam i wredna, więc nie powiem że boli, tylko zrobię dobrą minę do złej gry. o!