smiech a strach

Wlasnie wrocilam od taty. Jest zadowolony, zartuje sobie, smieje sie...

Scenka pierwsza:

Mama na chwile wyszla z sali, zostalam z tata sama. Nachylil sie i mowil tak jakby chcial, zebym to tylko ja uslyszala:

- I tak coreczko... Strach zabija sie smiechem...

W tym momencie wcale nie bylo mu do smiechu... Jego oczy mowily wszystko...